တစ်ကိုယ်တည်း နေတတ်ခြင်းအကြောင်း

မနက်ခင်းရဲ့ နေရောင်ခြည်အောက်မှာ တစ်ယောက်တည်း လမ်းလျှောက်နေမိတယ်။ လမ်းဘေးက သစ်ရွက်တွေပေါ်မှာ နေရောင်ခြည်က ဝင်းဝင်းလက်လက် ကျနေတယ်။ ဒီအချိန်မှာ စိတ်ထဲ အတွေးတွေက တသွေးသွေး စီးဆင်းနေတယ်။

ဘဝဆိုတာ တကယ်တော့ တစ်ယောက်တည်း လျှောက်လှမ်းရတဲ့ ခရီးလမ်းပဲ။ လမ်းခရီးတလျှောက်မှာ အဖော်တွေ၊ မိတ်ဆွေတွေနဲ့ တွေ့ဆုံရပေမယ့် နောက်ဆုံးမှာတော့ ကိုယ့်ခရီးကို ကိုယ်ပဲ ဆက်ရတာပါပဲ။ တစ်ခါတလေ တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်သွားတဲ့အခါ ဝမ်းနည်းစရာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါက ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပိုမိုသိရှိနားလည်ဖို့ အခွင့်အရေးတစ်ခုပါ။

တစ်ယောက်တည်း နေရတဲ့အခါ ကိုယ့်အတွေးတွေနဲ့ ကိုယ် တိတ်ဆိတ်စွာ နေတတ်ဖို့ လိုအပ်ပါတယ်။ စာဖတ်လို့ရတယ်။ တေးဂီတကို နားထောင်လို့ရတယ်။ ကိုယ်ကြိုက်တဲ့ ဟင်းလေးချက်စားလို့ရတယ်။ ကိုယ့်အိပ်မက်တွေကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ အချိန်ပိုရတယ်။ ဒီလိုအချိန်မျိုးမှာ စာအုပ်စင်ပေါ်က စာအုပ်တွေက ကျွန်တော့်အဖော်၊ ကဗျာဆန်တဲ့ တေးသံလေးတွေက ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း၊ ရေနွေးကြမ်းတစ်ခွက်က ကျွန်တော့်အပေါင်းအသင်း ဖြစ်လာတယ်။

တစ်ယောက်တည်း နေတတ်တဲ့သူဟာ ဘယ်တော့မှ တစ်ကိုယ်တည်း မဖြစ်ပါဘူး။ သူ့မှာ သူ့ကိုယ်သူ ရှိနေလို့ပါ။ သူ့စိတ်ကူးလေးတွေ၊ သူ့အိပ်မက်လေးတွေ၊ သူ့မျှော်လင့်ချက်လေးတွေ ရှိနေလို့ပါ။ ညဘက်မှာ ကြယ်ပွင့်လေးတွေ တစ်လုံးချင်း ထွန်းလင်းနေသလိုပဲ တစ်ယောက်တည်း ဆိုတဲ့အခါမှာ ကိုယ့်စိတ်ကို ကိုယ် ပို၍ တောက်ပလာစေတယ်။ ကိုယ့်ခွန်အားကို ကိုယ် ပို၍ မြင်လာရတယ်။

တစ်ယောက်တည်း နေတတ်ခြင်းဟာ ဘဝရဲ့ သင်ခန်းစာတွေကို ပို၍ နက်နက်နဲနဲ နားလည်လာစေတဲ့ ဆရာတစ်ဆူပါ။ ဒါကြောင့် တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေတဲ့အခါ ကြောက်စရာ မလိုပါဘူး။ ငြိမ်သက်နေတဲ့ ရေပြင်ကြီးလို အေးချမ်းနေပါစေ။ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ တောအုပ်ကြီးလို ငြိမ်းချမ်းနေပါစေ။

နောက်ဆုံးမှာတော့ တစ်ယောက်တည်း နေတတ်ခြင်းဟာ ဘဝရဲ့ အလှတရားတစ်ခုပါပဲ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပို၍ နားလည်လာစေပြီး ဘဝကို ပိုမို ကြွယ်ဝစေတဲ့ အတွေ့အကြုံတစ်ခုပါ။ ညနေခင်း နေဝင်ချိန်မှာ ကော်ဖီအကြွင်းအကျန်လေးနဲ့အတူ ပြုံးမိတယ်။ တစ်ယောက်တည်း နေတတ်ခြင်းဟာ ဘဝရဲ့ အလှတရားတစ်ခုပါပဲ။