ရန်ကုန်မှာ ကားမောင်းတယ်ဆိုတာ စိတ်ရှည်သည်းခံခြင်းကို လေ့ကျင့်ရတဲ့ နေရာတစ်ခု
ရန်ကုန်မှာ ကားမောင်းတယ်ဆိုတာ တရားမှတ်နေသလိုပါပဲ။ စိတ်ရှည်သည်းခံခြင်းကို လေ့ကျင့်ရတဲ့နေရာတစ်ခုပါ။
မနေ့က အင်းစိန်တံတားအဆင်းကနေ ဆူးလေဘက်ကို မနက် ၇ နာရီကတည်းက ထွက်ခဲ့ပါတယ်။ ပုံမှန်ဆို ၄၅ မိနစ်လောက်နဲ့ ရောက်တဲ့လမ်းပါ။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ တစ်နာရီခွဲလောက်တောင် ကြာသွားပါတယ်။
လမ်းတလျှောက်လုံး စိတ်ဝင်စားစရာတွေချည်းပါပဲ။ မီးပွိုင့်တိုင်းမှာ စိတ်မရှည်နိုင်တဲ့ ဟွန်းသံတွေ၊ လှည်းတန်းဘက်ရောက်တော့ လမ်းဘေးတလျှောက်လုံး ယာဉ်နှစ်ထပ်ရပ်ထားတဲ့ကားတွေကြောင့် နှစ်လမ်းသွားလမ်းက တစ်လမ်းသွားဖြစ်နေပါတယ်။
လမ်းကြောပြောင်းတဲ့အခါ မီးပြတဲ့အလေ့အထ ပျောက်ဆုံးနေတာကလည်း သတိပြုမိစရာပါ။ ညာကွေ့မယ်ဆို ညာမီးပြ၊ ဘယ်ကွေ့မယ်ဆို ဘယ်မီးပြဆိုတဲ့ အခြေခံလေးတွေ ပြန်လည်လေ့ကျင့်ရင် မတော်တဆမှုတွေ လျော့နည်းနိုင်မယ်လို့ ထင်မိပါတယ်။
တစ်လမ်းသွားလမ်းမှာ ကားပေါ်ကမဆင်းပဲ ကွမ်းယာဝယ်သူတွေ၊ လမ်းဘေးစျေးသည်ဆီက ကားထဲကနေ လက်ဆန့်ပြီး စျေးဝယ်သူတွေကိုလည်း တွေ့နေရပါတယ်။ သူတို့နောက်က ကားတန်းကြီးကို မြင်ရတော့ ကိုယ်ချင်းစာစိတ်လေး ထားစေချင်မိပါတယ်။
ဒီလိုအခြေအနေမှာ မေတ္တာတရားနဲ့ သည်းခံခြင်းတရားတွေကို လက်တွေ့ကျင့်သုံးဖို့ အခွင့်အရေးတစ်ခုလို့ မြင်မိလာပါတယ်။ ကိုယ့်အတွက်ရော တခြားသူတွေအတွက်ပါ စဉ်းစားတတ်လာရင် လမ်းပေါ်က အခြေအနေတွေ တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းလဲလာမယ်လို့ ယုံကြည်မိပါတယ်။